Rozdział 3. Trening

Chciałem zmienić świat.

Doszedłem jednak do wniosku, że mogę jedynie zmieniać samego siebie.

Aldous Huxley

2035 rok, NY

— Nie bój się uderzyć! Jasmine! Unieś tułów wyżej! Nie uginaj kolan, nie teraz! — Chwila ciszy pomiędzy krzykami ojca nie przynosiła ukojenia zszarganym nerwom, ani tym bardziej obolałemu ciału. Wysoka piętnastolatka nie miała czasu, aby dłonią przetrzeć wilgotną od potu twarz, nie miała czasu, aby zrobić głęboki wdech i odetchnąć. Musiała być czujna, wiecznie gotowa i skłonna do tego, aby zabić. — Przykucnij i odskocz, obrót i wyceluj sztylet prosto w serce, inaczej… — Tym razem wywód postawnego mężczyzny przerwał jęk, kiedy wygiął boleśnie rękę córki, wytrącając tym samym sztylet z jej dłoni. — Gdybym był wampirem, już dawno byś nie żyła… — puścił dziewczynę, odpychając ją od siebie i jakby nigdy nic, wyszedł z pomieszczenia, które służyło im za salę treningową.

Dziewczyna potknęła się o czubek własnego buta, z impetem upadając na betonową posadzkę. Nie ruszyła się, dopóki nie usłyszała dźwięku zasuwanych drzwi. Podparta na wyprostowanych rękach, wpatrywała się w bure podłoże. Palce dłoni uginała i rozprostowywała, z pewnym obrzydzeniem spoglądając na pokaleczoną skórę. Jej kończyny, całe ciało, było obolałe i posiniaczone. Nie mogła uważać się za piękną, kiedy wiecznie wyglądała, jak skatowane dziecko. Nie miała w sobie kobiecości, o którą początkowo walczyła, szukając wsparcia w matce. Nie dostała go, pozostawiona w tej kwestii samej sobie, miała ochotę krzyczeć lub płakać bezsilnie, ale krzyk nie wydostawał się z zaciśniętego gardła, a łzy nie przychodziły.

Nie opuściła ani jednego treningu. Ojciec próbował zrobić z niej prawdziwego wojownika. Nie był rodzicem, którego mogłaby żałować, jednak nie życzyła nikomu śmierci. Gdzieś wewnątrz siebie miała przeczucie, że to, co robią, jest słuszne. Że walka z żądnymi mordu bestiami jest jedynym wyjściem. Pamiętała swoje pierwsze kroki. Do dziś wyryty miała obraz niespełna dziesięcioletniej dziewczynki, wyrwanej z ciepłych, kobiecych ramion, która rozglądała się po okrągłym pomieszczeniu i szuka wyjścia.

Podobnie jak teraz podnosząc głowę, dostrzegła wtedy jedne, jedyne drzwi. Otwierane specjalnym kodem, zmienianym na tyle często, aby nigdy go nie znała, ani teraz, ani wtedy. Nigdy. Splunęła na podłogę śliną wymieszaną z krwią i przesunęła językiem po rozwalonym wnętrzu policzka, czując w ustach metaliczny posmak. Przymykając powieki powstrzymywała łzy. Z dnia na dzień, z tygodnia na tydzień, płacz przychodził z coraz większym trudem. Stawała się zimną figurą o niekruszejącym, lodowym sercu. Tak, jak wymarzył sobie ojciec.

Spojrzenie piętnastolatki zatrzymało się na drzwiach, a kiedy wstawała, skierowała je w stronę weneckiego lustra. Była przekonana, że za niezniszczalną szybą stoi on – pan, ojciec, dowódca. Mistrz wielu marionetek w swoim nędznym teatrzyku. Jeszcze pięć lat temu drżała ze strachu, kręcąc się i kręcąc, nie mając pojęcia, co zaraz się stanie. Pamiętała pierwszy cios, który posłał ją na stojący tam wówczas stół. Mebel, ponoć stabilny i mocny, ułamał się pod ciężarem dziecka. Minęły trzy minuty, zanim podniosła się z pleców i odzyskała oddech. Minęło pół godziny, zanim przestała zanosić się szlochem. Minęły dwie godziny, zanim łzy przestały rzewnie płynąc po zaczerwienionych policzkach. Wtedy mogła wyjść, obolała, z nadwyrężonym barkiem i mnóstwem siniaków. Nie wiedziała, że będzie przechodzić przez to piekło cztery dni w tygodniu, a z każdym postępem, dni te będą się wydłużać, a w końcu walka o przetrwanie stanie się codziennością.

— Ale nim nie jesteś! — krzyknęła, kiedy stała już na drżących nogach. Podeszła do rozklekotanego krzesła i zacisnęła szczupłe, długie palce na oparciu mebla, nabierając powietrza w płuca. — Wypuść mnie! — Kolejnemu krzykowi towarzyszyło rzucenie krzesłem, które bez zbędnego huku uderzyło w weneckie lustro. Piętnastolatka oparła dłonie na kolanach, starając się unormować oddech.

Nie bała się, już nie. Lęk opuścił ją dawno temu, kilka lat temu, kiedy zamknięto ją w tym pomieszczeniu na trzy dni z jedną, litrową butelką wody. Doskonale wiedziała, że inne dzieci, młodzi ludzie, którzy dołączają do Libre przechodzą podobne szkolenia, zakończone odpowiednimi testami. Niełatwo było zostać Łowcą. Niestety, Jasmine wywodząca się z rodziny założycieli, nie mogła wybrać innej ścieżki życia, nie posiadała innych przekonań, a po latach zaczęła ślepo wierzyć w racje, które wpajano jej od dziecka.

— Jeśli postarasz się bardziej, szybciej przystąpisz do testów. Nie chcesz tego? Twój starszy brat zdał testy w wieku szesnastu lat, co było…

— Rekordem? — spytała cicho, uparcie wpatrując się w szybę. Widziała w niej tylko swoje odbicie, ale zdawała sobie sprawę z tego, że ojciec utrzymuje z nią kontakt wzrokowy. — Rekordem? — powtórzyła, zaciskając dłonie w pięści, kiedy ponownie się wyprostowała. — Mój starszy brat nie żyje! Zginął, dwa lata po przejściu twoich popieprzonych prób! Dziewczynę, która nosiła jego dziecko, wygnałeś. Nie potrzebowałeś słabości w Libre! Teraz katujesz swojego najmłodszego syna! Mnie uważasz za nieidealną, bo jestem kobietą, bo jestem słaba… — Przesunęła dłonią po czerwonym policzku. — Jesteś gorszy niż Oni. Niż wampiry. Oni przynajmniej nie pastwią się nad ofiarami, tylko szybko pozbawiają życia…

— Nic nie wiesz, Jasmine — odpowiedział spokojnie, jakby niczym nie wzruszony. — Widzimy się jutro.

Następnie usłyszała tylko trzask, oznajmujący to, że ojciec wyłączył mikrofon i głośniki, pozostając głuchym na jej wołania. Wołała. Zupełnie bezsensu uderzała pięściami o metalowe, ciężkie drzwi i wyzywała opiekuna od stu diabłów. Mimo tego, że płacz dusił dziewczynę, nie uroniła ani jednej łzy. Nie potrafiła. Łkała, ale bez strużek słonej cieczy spływających po policzku. Dusiła się i krzyczała na przemian, mając dość życia przyszłej maszyny do zabijania. Tego wieczoru, okrągłe pomieszczenie wydawało się zbyt małe, zbyt ciasne.

Siedziała w centralnym miejscu. Po turecku, z wyprostowanymi plecami i dłońmi luźno opartymi na ugiętych w kolanach nogach. Klatka piersiowa unosiła się i opadała w miarowym, spokojnym tempie. Przymknięte oczy mogły świadczyć o tym, że odpoczywa, że śpi, ale Jasmine popadła w dziwny letarg, nie mogąc poradzić sobie z myślami. Uspokajała emocje, serce, krążenie. Próbowała dotrzeć do optymalnego stanu, dzięki czemu będzie silniejsza. Tak, jak ją uczyli. Wdech, wydech. Nie myślała nad tym, co robi. Nie musiała. Odprężenie spływało na nią jak upragniony prysznic, zapominała o zmarzniętym ciele, zapuszczając się w najskrytsze zakamarki umysłu i duszy, odkrywając nieznane oazy. Poszukiwała azylu, który gdzieś zgubiła, dając ponieść się złości.

Nie miała pojęcia ile czasu znajdowała się w jednym miejscu, tkwiąc w bezruchu, pozwalając sobie jedynie na lekki oddech. Postronny obserwator mógłby wziąć ją za nieruchomy posąg, dopiero po bliższym przyjrzeniu się – można było zauważyć, że oddycha.

Dźwięk otwieranych drzwi nie zrobił na niej wielkiego wrażenia. Nie zerwała się z miejsca i nie rzuciła na wchodzącą do środka osobę, próbując wydostać się na zewnątrz. Leniwie otworzyła powieki, wpatrując się w znajomą sylwetkę stojącą w progu. Rozbłysło więcej świateł, które zniwelowały poświatę niewielkiej lampki, będącej wcześniej jedynym źródłem jasności. Zadrżała. Nieprzyjemne stada mrówek przemknęły po kręgosłupie. Zacięty wyraz twarzy ojca nie był zwiastunem dobrej nowiny.

— Zaatakowali nasz oddział w nocy… Brakuje nam ludzi. Mam nadzieję, że jesteś zdecydowana, że więcej nie wybuchniesz w ten sposób.

— Wystarczyłoby dzień dobry, tato — syknęła, kręcąc głową, chcąc rozruszać zastały kark. Przebierała palcami po kolanach, jak po klawiszach pianina i oblizała spierzchnięte usta.  — Który oddział? — Widziała grymas na obliczu mężczyzny i wcale jej się nie podobało to, jak na nią patrzy. Uniosła brew ku górze, wstała bez trudu, bez wcześniejszego prostowania nóg, bez podpierania się rękoma. — Który?

— Dziewiąty.

— Mama! — krzyknęła i gotowa była rzucić się na drzwi, a nawet rozbić szybę, chociaż było to niemożliwe. Zatrzymała się jednak, zanim zdołała wziąć rozbieg, widząc minę ojca. Często jej powtarzał, aby nie dawała ponieść się emocjom, ale sam teraz drżał od niewypowiedzianego gniewu, od ujarzmianego strachu i bólu. Czuł. Nie był potworem, na którego się kreował. — Wypuścisz mnie?

Odsunął się od drzwi, przytrzymując ciężkie skrzydło i skinął lekko głową. Piętnastolatka wybiegła, mijała wielu zdziwionych i nieco przygnębionych ludzi. Żyła. Nie powiedział nic o śmierci. Żyła. Była w którymś pokoju. Biegła. Czuła przyspieszone bicie serca, czuła jak krew szybciej pulsuje. Miała dobrą kondycję, przebiegała znacznie dłuższe dystanse, ale teraz jej trzewia ścisnął strach, gnana była złym przeczuciem. Stojąc przed windą, miała wrażenie, że zniszczy  przycisk, kiedy uderzała w niego palcem, mamrocząc pod nosem ciągłe „otwórz się, cholero”. Wchodząc do klaustrofobicznego pomieszczenia, zaczęła atakować kolejne guziki.

Nie było niczym dziwnym, że mieszkanie państwa O’Connor mieściło się w budynku głównym organizacji Libre. Dowodzili ludźmi, którzy ofiarowali w ich ręce swoje życie i bezpieczeństwo najbliższych, ale i całego społeczeństwa. Ukryty pod gruntem, ale rozłożysty budynek miał zalety i wady, a do tych drugich z pewnością można było zaliczyć niekończący się labirynt podziemnych korytarzy. Mimo tego, Jasmine doskonale wiedziała, gdzie biec, dokąd się udać. Podświetlany napis „skrzydło szpitalne” zajaśniał zaraz po tym, jak drzwi windy rozsunęły się ponownie, a dziewczyna bez chwili zastanowienia wyskoczyła z niej, podejmując przerwany wcześniej bieg.

Kobieta, która nie wiadomo skąd i jak wyrosła na drodze panny O’Connor, szybko umknęła na bok, wykrzykując numer pokoju. Jasmine zdawała sobie sprawę z tego, że ubrana w biały kitel osoby była jednocześnie lekarzem i pielęgniarką. Mieli naprawdę bardzo mało ludzi, każdy atak ze strony wampirów narażał ich na poważne straty. Wiedziała, że musi nauczyć się myśleć o innych. Wiedziała, że musi zapomnieć o zabranym jej dzieciństwie, o pierwszych miłosnych uniesieniach, plotkach i piżama party. Musiała walczyć o innych, za innym i u ich boku. Zwolniła, drzwi odsunęły się, a w niewielkim pokoiku zauważyła dwie osoby. Swoją matkę i młodszego brata, którego policzki pokryte były zastygłymi łzami, zaróżowione i wilgotne. Oczy napuchnięte i zmęczone. Zastanawiała się, ile godzin minęło od ataku, od momentu, kiedy poszkodowanych przewieziono z powrotem do Libre.

— Bastian… Co z nią?

— Przeżyje. — Drobnej budowy dziesięciolatek wzruszył ramionami, nawet nie oglądając się za siebie.  — Mówią, że to tylko jakieś wstrząśnienie. Nie chcą powiedzieć więcej. Ojciec zabronił — kontynuował, zerkając powoli na starszą siostrę, która już stała za nim. Położyła dłoń na jego ramieniu, widząc poobijany policzek Bastiana. Doskonale wiedziała, że rozpoczął treningi. Że rozpoczęło się piekło. Uśmiechnęła się blado do blondyna i wyszła. Brat był jedyną osobą, wobec której potrafiła jawnie okazywać uczucia. Być może przejęła się wiadomością o wypadku matki, ale nie mogła zostać w pokoju na dłużej. Uczyli ją tego, jak nie przywiązywać się do ludzi i wygaszać uczucia. Ale nawet w jej zmarzniętej duszy istniała jeszcze iskierka nadziei, którą był Bastian.

W tamtej chwili nie przypuszczała, że za parę lat zostanie osierocona, że będzie musiała przejąć dowodzenie w Libre i zaopiekować się bratem, a przede wszystkim dopilnować tego, aby ukończył szkolenie i pomyślnie przeszedł testy. Nie przypuszczała, że po raz kolejny w życiu zostanie postawiona przed faktem dokonanym. Powinna przyzwyczaić się do tego, że nie ma nic do gadania.  Wbrew sobie zaczęła spełniać wolę rodziców, walczyć o ludzkość i jej przetrwanie, chociaż wiedziała, że z góry jest skazana na niepowodzenie, na sromotną porażkę.

Ale w zamkniętej szpitalnej sali tliła się nadzieja na lepsze jutro…

           

Obecnie

Jasmine O’Connor nie należała do typowych piękności. Nie miała metra sześćdziesięciu w kapeluszu i nie uchodziła za kruszynkę. Siłą dorównywała niejednemu mężczyźnie, a inteligencją i instynktem przywódczym przewyższała większą część społeczeństwa. Nigdy jednak nie uważała się za kogoś lepszego. Mierząc sobie metr siedemdziesiąt siedem, górowała nad drobnymi kobietami, którym zachciało bawić się w bohatera. Nie wiedziały jak trzymać sztylet, a zapragnęły ratować świat – Jasmine była szkolona do tego przez większość swojego życia. Nie mogła opuszczać treningów, nie mogła przegapić lekcji teoretycznej. Musiała potrafić i umieć wszystko. Nie miała wyboru. Ale pokochała misję, której była przeznaczona i oddała jej się całym sercem.           

Daleko jej do romantyczki, która walczy, bo taki jest trend, bo tak robią wszyscy. Ona walczyła, bo wiedziała, że ludzkości grozi zagłada, że zostaną niewolnikami, jeśli nic nie zrobią, że krwiożercze stwory wypiorą im mózg, że zostaną zwierzętami. Upokorzeni i zdegradowani do pozycji dojnej krowy. Dzieciństwo i okres nastoletni niewyraźnie majaczyły w jej myślach, jako fragment życia spędzony na nauce. Nie nazywała już treningów torturami, nie użalała się nad młodszym bratem. Stawała się dyktatorem, chociaż wcale tego nie chciała.

Zadrżała, kiedy dotarły do niej wspomnienia. Jej rodzice nie raz i nie dwa trafiali do szpitala, a mimo to – nie poddawali się. Nie zostawili potomków bez niczego, mieli swoje dziedzictwo i przekazali je w taki sposób, jaki potrafili. Nie do końca, ale swoje funkcje powierzyli jej. Dziewczynie, która parę dni wcześniej przeszła pomyślnie Próbę Krwi i została wysłana na pierwszą, poważną dywersyjną misję, mając pod sobą dziesięć osób. Dziesięć osób, których życie zależało od wydawanych przez nią decyzji.

Siedziała przed sporą liczbą monitorów i obserwowała praktycznie każde pomieszczenie w budynku. Widziała trenujących ludzi. Widziała tych, którzy uczeni są sztuki przesłuchań. Nie było to wcale proste. Większość na początku po prostu przesadzała albo traktowała więźnia zbyt łagodnie. Brani byli w zasadzki, sfingowane porwania miała na celu sprawdzenie ich wytrzymałości. Większość z nich miękła po dwóch pierwszych porażeniach prądem i wygadywała wszystko, chociaż doskonale wiedzieli, że Libre ma też wrogów wśród ludzi, niezauważających problemu, jakim były wampiry. Wsypywali wszystkich swoich współpracowników. Niektórzy robili to nawet alfabetycznie. Część z nich, w niezbyt humanitarny sposób zostawała zgładzona, inni zaś dostawali drugą szansę. Doskonale wiedząc, że to ostatnia szansa i stawali się najlepszymi agentami, o ile tak można nazwać członków Libre.

Uśmiechnęła się nikle, widząc najmłodszych, zaledwie dziesięcioletnich adeptów, stojących naprzeciwko siebie i niezdarnie powtarzających ruchy instruktora. Zaczynali łagodnie, ale początkowy etap trwał naprawdę bardzo krótko. Zagryzając dolną wargę, nie potrafiła zrozumieć swojego młodszego brata, który opiekował się szkolonymi osobami i wręcz im współczuł, nie potrafiła dopuścić do siebie myśli, że to jej serce zamarzło, a ona jest okrutna i w swoim okrucieństwie bezwzględnie dąży do wyznaczonego przez kogoś celu.

Nie potrafiła zliczyć ilu ludzi już stracili, biorąc pod uwagę fakt, że nie wszyscy kończyli szkolenia, to naprawdę wielu. Odsetek zmarłych, zamordowanych członków Libre rósł z każdym dniem, prawie każdej nocy dostawali informację o śmierci jednego z członków, o jego zaginięciu lub napadzie na oddział patrolujący. Ofiary z poważnymi ranami, praktycznie opróżnione z krwi były na porządku dziennym. Lekarze mieli ręce pełne roboty, zapasy żywotnej cieczy malały, podobnie jak ilość ludzi skłonna stawić czoło krwiopijcom. Jasmine jednak potrafiła zauważyć w tym pewny pozytyw – nie tylko oni ponosili straty. Raz w tygodniu, przynajmniej raz, ktoś przynosił odrąbane głowy bestii i potem palili je w symbolicznym ognisku. Małe zwycięstwa były ważne, tego używała O’Connor, aby motywować swoich ludzi.

Małe zwycięstwa.

Ale poniesione straty były ogromne. Jej dziadkowie i rodzice oddali życie za sprawę. Nie mogła pójść ich śladami, nie mogła zginąć, dopóki nie zaprowadzi na świecie naturalnego porządku, którego wynaturzeniem były właśnie wampiry. Oblicze surowego ojca i wiecznie nieobecnej matki miało tkwić w jej głowie na zawsze. Ich twarze przypominały o sensie istnienia. Młoda kobieta zacisnęła pięści i pochyliła się nad pulpitem, przysuwając bliżej mikrofon. Wydała odpowiednie polecenia, zerknęła na zegarek i opuściła pomieszczenie, narzucając na ramiona cienką kurtkę z nieprzemakalnego materiału.

Od paru dni nieprzerwanie padał deszcz. Smutny, szary deszcz.

W umówionym miejscu pojawiła się spóźniona pięć minut. Nie miała w zwyczaju pojawiać się na czas, jakaś wrodzona nonszalancja i nabyta obojętność nie pozwalały jej na to, aby przejmowała się spotkaniami z nieznanymi informatorami. Pojawiła się bez obstawy, opuściła budynek organizacji bez niczyjej wiedzy. Jako lider nie musiała się nikomu tłumaczyć. Spod obszernego kaptura wydostawały się kosmyki ciemnoblond włosów, teraz przypominających przemoczone strąki, nie dodające uroku. Stała na skrzyżowaniu ulic, które podano jej w zaszyfrowanej wiadomości. Dłonie wsunęła do kieszeni. Nie czuła się zagrożona. Strój miał w sobie wiele kryjówek, sporo schowanej broni, która byłaby skuteczna w starciu z wampirami. Została jednak zapewniona, że informator jest osobnikiem neutralnym. Nic więcej, mogła się domyślać, że to nikt groźny. I tak zrobiła, zapominając o złotej zasadzie.

Nigdy nie lekceważ swojego wroga…

— Jasmine, jak mniemam?

Kobiecy głos zupełnie wybił ją z równowagi, a ona sama mogła przekonać się o tym, że nie jest tak silna, jakby się mogło wydawać. Spodziewała się odzianego w czerń mężczyznę – informatorzy woleli nie ujawniać swojego oblicza, a przed nią – nie wiadomo skąd i jak – pojawiła się rudowłosa, elegancka kobieta. Jasny, kremowy płaszczyk sięgający kolan wcale nie był mokry, a trzymany w ręku zielony parasol wydawał się nie odczuwać podmuchów silnego wiatru. Rude loki wyglądały tak, jakby kobieta wyszła dopiero z salonu fryzjerskiego. Uśmiechnęła się. Okrągła, przyjazna buzia. Krótki podbródek i wysokie czoło. Pieprzyk na prawym policzku. Idealny łuk brwiowy i jasne, hipnotyzujące oczy. Tyle zdołała zaobserwować na pierwszy rzut oka. Jasmine przy takiej kobiecie czuła się naprawdę brzydka. I wielka, bo filigranowa sylwetka przybyłej zdawała się być taką, że pchnięcie na mur, mogłoby przyczynić się do złamania paru kości.

— Uznam, że milczenie, to nic innego, jak potwierdzenie — kontynuowała, z każdym słowem znajdując się bliżej O’Connor. — Jestem Miriam i chcę ci pomóc. Wiem z czym walczysz. I wiem o tym bardzo dużo. Wiem, jak ich zniszczyć…

— Wydaje się, że dużo wiesz… — rzuciła nieco opryskliwie, odnajdując w kieszeni kurtki mały scyzoryk. Kobieta nie była wampirem. One rzadko kiedy pojawiały się za dnia, nawet kiedy słońce skąpiło swoich promieni i ciepła.

— A ty jesteś bardzo niegrzeczna, Jasmine. Nie przerywa się starszym.

W tym momencie blondynka miała ochotę się roześmiać, ba, na jej ustach zamajaczył się niezbyt przyjazny uśmiech. Rudowłosa za żadne skarby nie wydawała się być starszą. Z daleka mogłaby być wzięta za nastolatkę. Jasmine pokręciła jedynie głową i westchnęła.

— Możliwe. Skoro jednak masz tak sporą wiedzę, jedno półgodzinne spotkanie nam nie starczy, więc o co chodzi? Chciałaś się spotkać. Przybyłam. Nic ważnego teraz mi nie powiesz. Znam wasze gierki… Informatorzy… Wydaje wam się, że jesteście najważniejsi na świecie.

— Skąd takie przypuszczenie? Oczywiście, że nie jesteśmy. Ty jesteś — Miriam nie ukrywała swojego rozbawienia. Spodziewała się dorosłej, odpowiedzialnej kobiety, a miała wrażenie, że stoi przed gówniarą, która urwała się z nielubianej lekcji w liceum. — I masz rację w jednym, nic ci dzisiaj nie powiem. Nie powiem ci nic, dopóki mi nie zaufasz, a ja nie zaufam tobie. Chciałam cię tylko poznać, chodzą o tobie różne historie. I dobre, i złe.

— Nie…

— Nie rozumiesz, to oczywiste. Ten nożyk nie będzie ci potrzebny, nie zamierzam zrobić ci krzywdy — wzruszyła bezradnie ramionami. — Nie mamy zbyt wiele czasu, Jasmine. Nie mamy — dopowiedziała tylko tyle i pozostawiała dziewczynę z tym samą. Wyminęła ją, złożyła parasol, bo deszcz przestał siąpić z nieba, a smugi słonecznego światłą niepewnie przebijały się przez warstwę chmur. Nim Jasmine zdołała się odwrócić, kobiety już tam nie było. Jakby rozpłynęła się w powietrzu.

Zostawiona samej sobie bezwiednie skierowała kroki w stronę miejskiego cmentarza. Podmokła gleba nie służyła długim spacerom, z ubłoconymi butami dotarła jednak na miejsce. Stanęła przed dwoma kamiennymi płytami i odgarnęła z czoła wilgotne kosmyki.

Josh O’Connor, ukochany ojciec, wierny mąż, oddany sprawie działacz.

Sophie O’Connor, ukochana matka, cudowna żona, działaczka.

Żadna łza nie chciała spłynąć po jej policzku, żaden grymas nie pojawił się na bladej twarzy. Dopiero po kilku minutach była skłonna nerwowo zagryźć dolną wargę, czując posmak krwi w ustach. Skrzywiła się, padła na kolana i nabrała powietrza w płuca.

— Naprawdę nie wiem, co robić…