Prolog

„Nieśmiertelność jest bardzo łatwa do osiągnięcia.

Wystarczy nie umierać.”

                                              ~ Woody Allen

Rok 1546, pierwszy dzień roku

Watykan

Niewiele brakowało do tego, aby została odkryta. Dzięki sprytowi zdołała schować się za rogiem, unikając spojrzenia dwójki maszerujących tam i z powrotem strażników. Ku swojemu nieszczęściu stwierdziła, że miejsce to było strzeżone pilniej, niż jakiekolwiek współczesne więzienie. Zbluzgać przyjaciela to za mało, kiedy wmówił jej, że dostanie się do podziemia nie będzie trudne. Bycie przebiegłym Lisem nie pomagało, kiedy na każdym kroku czaiła się grupka wyszkolonych wojów.

Groźny, waleczni i silni, za maską spokoju skrywający najbrutalniejsze oblicza, pomyślała, dotykając odruchowo złotego, ciężkiego medalionu zawieszonego na jej szyi. Dzięki jego wadze zawsze miała pewność, że znajduje się na miejscu. Bez świecidełka byłaby nikim, zwykłą śmiertelnicą, młodą kobietą żądną władzy. 

— Somnus venire — cały dłuższy monolog zakończyła tymi dwoma słowami, poruszając zgrabnie palcami, tylko po to, aby nadać wszystkiemu więcej teatralności, kiedy sprowadzała na ludzi sen. Ukryta pod granatowym materiałem peleryny, ruszyła biegiem ku olbrzymim drzwiom.

*

— Litości! Dłużej nie mogłem czekać? Mogłem, oj, mogłem — zawołał, wznosząc ramiona ku górze, na widok kobiety, która właśnie pojawiła się w zacienionym korytarzu. Nie przejmując się swoją nagością, dłonie zacisnął na kratach, prędko jednak odsuwając się od nich. Uśmiechnął się, co było zachowaniem zupełnie nieadekwatnym do zaistniałej sytuacji, ale cóż poradzić? Urlop we Włoszech zniszczyli mu Synowie Kościoła, bogobojni klerycy, duszpasterze, niechcący pogodzić się z faktem, że on już nie posiada duszy.

— Srebro? — zapytała, kompletnie ignorując słowa wampira. Zapewne, gdyby nie zaczął narzekać na samym wstępie, może mogłaby wdać się w krótką dyskusję, w przyjacielską wymianę uprzejmości. Zamiast konkretnej odpowiedzi usłyszała prychnięcie. Oczywiście, że srebro. Gdyby nie cienka warstwa tego surowca, mężczyzna już dawno opuściłby watykańskie lochy, powybijał wszystkich i ruszył dalej, spotykając co rusz nową „przyjaciółkę”.

Była wyjątkiem w kolekcji jego marionetek. Wracał do niej częściej, niż powinien, a ona początkowo nie zdawała sobie sprawy z tego, że jest wyróżniana na tle innych kobiet, znacznie piękniejszych, zgrabniejszych i chętniejszych. Była sobą i w końcu ktoś docenił jej prawdziwość, naturalność. A przede wszystkim inteligencję, której od wieków odmawiana przedstawicielkom płci pięknej.

Przyjrzała się uważnie twarzy, którą trudno było wyrzucić z pamięci. Jasne, przydługie kosmyki włosów z nieco ciemniejszymi refleksami zaczesane zwykle do tyłu, teraz ułożone były w  nieładzie, opadając częściowo na wysokie czoło mężczyzny. Błękitne, niezbyt duże, upiorne, ale zarazem hipnotyzujące oczy były największym jego atutem.  Zadziorny uśmiech wciąż widniał na obliczu mężczyzny, mimo tego, że sytuacja wcale nie wydawała się zbyt ciekawa. Ale on w każdym położeniu znajdował dobre punkty zaczepienia, które nie pozwalały mu zatonąć. Mimo uśmiechu przyjaciela, kobieta dostrzegła wyczerpanie. Musieli go głodzić, a może nawet upuszczać krwi bądź stosować inne, rozmaite tortury, które inkwizytorom nie były wcale obce.

— Już dobrze, dobrze — szepnęła, słysząc kolejne syknięcie. Bez trudu rozprawiła się z prostym mechanizmem, jakim był nieskomplikowany zamek i pociągnęła kraty do siebie, oczyszczając drogę wampirowi.

Wyprostowany, z dumnie zadartą głową wymaszerował z celi, opierając dłonie na biodrach. Przyjrzał się drobnej istotce, zaokrąglonej tu i ówdzie, właśnie tam gdzie trzeba i przeklął szerokie poły peleryny, która zakrywała atuty kobiety. Pochylając się nad nią i świdrując spojrzeniem, musnął delikatnie jej usta.

— Jestem twoim dłużnikiem.

— Wiem. I wykorzystam to w odpowiednim czasie i miejscu — szepnęła. — Pomożesz mi wytropić i zlikwidować Pierwotną — dodała niezwykle pewnym siebie głosem, ale wampir wcale nie był tym zdziwiony. Wiedział o planach przyjaciółki już od dawna, wiedział też, jak to wszystko powinno się skończyć. I był gotów.

 — Pierwotnego — poprawił ją natychmiast, spoglądając w stronę schodów. Wolność była tuż, tuż, a on musiał stać i słuchać swojej wybawicielki.

— Naprawdę sądzisz, że wszystko zaczęło się od mężczyzny?

**

Rok 2045, dwudziesty stycznia

Nowy Jork, siedziba organizacji Libre

— Wiesz, gdzie jest Pierwotny?

Wysoka kobieta nie ukrywała zaskoczenia. Mimo tego, że właśnie usłyszała miejsce pobytu uśpionego Pierwotnego, mimo tego, że została wtajemniczona w to, co wampiry strzegły najsilniej – nadal nie wierzyła. Lata pracy organizacji miały zostać wreszcie wynagrodzone, sprawa miała zostać poprowadzona do końca. Dosyć partyzantki, dosyć nierównych walk o życie, dosyć życia w ciągłej niewoli i strachu. Właśnie zbliżali się do końca. Końca Ery Wampirów. Szatynka przyjrzała się niezapowiedzianemu gościowi – dostojnej osobniczce płci pięknej, która właśnie przyznała się do bycia ich źródłem od chwili powstania Libre. Nie było to do końca prawdą, ale przecież nikt nie wnikał w szczegóły.

— Przecież mówię, że tak jest, Jasmine — oparła spokojnie. Ciepły, przyjemny dla ucha głos w żaden sposób nie komponował się z spojrzeniem, którym nieznajoma omiotła wychudzoną sylwetkę obecnego przywódcy organizacji. — Wydawało mi się, że jesteś szefem, a zachowujesz się jak mała dziewczynka. Skoro mówię, że wiem, to…

— Zrozumiałam! — krzyknęła w odpowiedzi, siadając ponownie na obrotowym krześle. — Możesz odejść. Zostaniemy w kontakcie — dodała już spokojniej, wystukując coś na klawiaturze, przyglądając się znakom wyświetlającym się na monitorze. Teraz wystarczyło zaplanować kilka akcji, które znacznie osłabią szeregi krwiopijców i będą wolni. Uśmiech, który pojawił się na jej ustach, nie ukazywał się światu już od dłuższego czasu.

— To ja zadecyduję czy jeszcze się spotkamy skarbie — nieznajoma zarzuciła kaptur czarnej bluzy na głowę, chowając kosmyki włosów i czym prędzej opuściła pokój, sprawdzając jeszcze, czy złoty wisior znajduje się na swoim miejscu. Z biegiem lat jego ciężar przestał być dokuczliwy.